Που είναι η οικογένεια;
Του Επιμελητή Ανηλίκων Γιώργου Καρβελά
Tο πρόγραμμα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού διανύει τη τέταρτη χρονιά εφαρμογής και βέβαια έχει πια την εμπειρία που δίνει η επαφή με περισσότερα από 4000 παιδιά κυρίως γυμνασίου, αλλά και λυκείου, που παρακολούθησαν και κυρίως συμμετείχαν ενεργά στη διαδικασία.
Από την αρχή της προηγούμενης χρονιάς διαπιστώσαμε την ανάγκη να απευθυνθούμε συστηματικά στη πιο μικρή ηλικιακά ομάδα, αυτή της πρώτης γυμνασίου. Το σκεπτικό μας ήταν να κάνουμε μία πιο σύντομη και «ανάλαφρη» συναισθηματικά παρουσίαση. Δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστες παρουσιάσεις για να συνειδητοποιήσουμε ότι τα παιδιά που μόλις λίγους μήνες πριν τελείωσαν το Δημοτικό, έβαζαν πολύ περισσότερα θέματα για συζήτηση και ήδη αντιμετώπιζαν –κυρίως τα κορίτσια- πολλά προβλήματα στο διαδίκτυο από αυτά που εμείς υποτίθεται τα λέγαμε για να τα προλάβουμε…
Οι πρώτες παρουσιάσεις της φετινής χρονιάς μας προβλημάτισαν ακόμα περισσότερο. Δωδεκάχρονα παιδιά που έχουν ανοίξει λογαριασμούς στο facebook εδώ και χρόνια, δηλώνοντας φυσικά ψεύτικη χρονολογία γέννησης –στο facebook δεν εγγράφεσαι κάτω από 13 ετών- και χωρίς ή με πλημμελή γονική επίβλεψη, έχουν εκατοντάδες άγνωστους «φίλους».
Ξαναδιάβασα τις τρεις τελευταίες σειρές και αναρωτήθηκα μήπως είμαι υπερβολικός. Με ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία σας λέω ότι είμαι πολύ συγκρατημένος. Είναι χαρακτηριστικό πως τα παιδιά πρώτης γυμνασίου, που δεν έχουν ανοίξει λογαριασμό σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο, –κυρίως facebook αλλά και instagram – είναι μειοψηφία, που σε αρκετές περιπτώσεις νιώθουν να μειονεκτούν σε σχέση με τα υπόλοιπα. Όταν αναφέρομαι αρνητικά και αναλύω γιατί δεν έπρεπε να το κάνουν, κάποια παιδιά παίρνουν θάρρος και λένε ότι ο πατέρας ή η μητέρα τους δεν τους επιτρέπουν, και αισθάνονται καλύτερα όταν επαινώ τους ίδιους και τους γονείς τους γι’ αυτό.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, γιατί συνεχώς αναζητούνται άλλοθι και στις μέρες μας το μεγαλύτερο ακούει σ’ αυτό της οικονομικής κρίσης. Όχι ότι δεν αναγνωρίζουμε τις μεγάλες δυσκολίες που έχουν οι οικογένειες, την ανεργία, τα οικονομικά προβλήματα , την ανασφάλεια. Όμως αλήθεια όλα αυτά θα μπορούσαν να κάνουν κάποιους γονείς να αφήσουν μόνο του το 10χρονο, 11χρονο παιδί τους, νύχτα, σε μία λεωφόρο, γεμάτη κάθε είδους ανθρώπους με οχήματα που αναπτύσσουν υψηλές ταχύτητες; Αυτή πιστέψτε με είναι μία πολύ μετριοπαθής σύγκριση με τις «λεωφόρους» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Τελικά είναι να αναρωτιέται κανείς που είναι η οικογένεια όταν παιδιά μικρών τάξεων του δημοτικού ανοίγουν μόνα τους λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα. Που είναι η οικογένεια όταν 12χρονα παιδιά με υπερηφάνεια λένε ότι ήδη έχουν εκατοντάδες άγνωστους «φίλους»
Που είναι η οικογένεια όταν ανεξέλεγκτα ανεβάζουν φωτογραφίες και πολύ δικά τους προσωπικά δεδομένα. Που είναι η οικογένεια όταν λόγω όλων των πιο πάνω αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα στα παιδιά τους, με προσκλήσεις για βιντεοσυνομιλίες από ενήλικες, με απειλές για διάδοση φωτογραφιών που δεν έπρεπε να αναρτηθούν ή με παραποίηση άλλων, μέσω ηλεκτρονικής επεξεργασίας εικόνων, με ανάρτηση φωτογραφιών ή βίντεο με σκοπό τη γελοιοποίηση και τόσων ακόμα που τα ίδια τα παιδιά αναφέρουν.
Αλήθεια που είναι η οικογένεια; Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από έλλειψη μέτρου. Έχουμε γονείς υπερπροστατευτικούς, που καθηλώνουν την προσωπικότητα των παιδιών τους. Γονείς ανώριμους, που δεν ξέρουν, αλλά και δεν μαθαίνουν ούτε από τα λάθη τους σε σχέση με τα παιδιά τους. Γονείς βυθισμένους στα προβλήματα, ή ακόμα και στην υλική επίπλαστη ευημερία τους, που ζουν μια παράλληλη ζωή με τα παιδιά τους, που μάλλον καταλήγει στο ότι και οι δύο πλευρές απλά συμβιώνουν. Όμως ευτυχώς υπάρχουν κι αυτοί οι γονείς, που πιστεύω ότι είναι οι περισσότεροι, που προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους κάνοντας σωστά και λάθη, που αγαπούν ουσιαστικά και θέλουν όχι το καλύτερο αλλά το σωστότερο για τα παιδιά τους. Σ’ όλους τους γονείς απευθύνομαι για να τους πω: Προσέξτε πολύ την ζωή των παιδιών σας στο ψηφιακό κόσμο που όλοι πια ζούμε. Ενδιαφερθείτε, μάθετε, ελέγξτε, κυρίως όμως κρατήστε ανοιχτή την επικοινωνία με το παιδί σας ώστε ακόμα και αν συμβεί κάτι άσχημο να είστε το πρόσωπο που θα μιλήσει γιατί θα εμπιστεύεται. Κι επειδή στη ζωή το λάθος συνήθως επαναλαμβάνεται φροντίστε να διαχειριστείτε με το παιδί σας το πρόβλημα ώστε να μάθει απ’ αυτό κι όχι να ικανοποιηθείτε εσείς ότι είχατε δίκιο.
Υ.Γ. Από το ξεκίνημα της νέας χρονιάς αναγνωρίζοντας ότι το πρόβλημα έχει πια τις ρίζες του στα παιδιά της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ξεκινήσαμε σε συνεργασία με την Εταιρεία Προστασίας Ανηλίκων Χαλκίδας, ενημερώσεις προς γονείς μαθητών του Δημοτικού. Τρία Δημοτικά σχολεία μας κάλεσαν και μιλήσαμε. Από το νέο σχολικό έτος σκοπεύουμε να συστηματοποιήσουμε την παρέμβασή μας, δημιουργώντας ακόμα ένα πρόγραμμα ενημέρωσης.
Tο πρόγραμμα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού διανύει τη τέταρτη χρονιά εφαρμογής και βέβαια έχει πια την εμπειρία που δίνει η επαφή με περισσότερα από 4000 παιδιά κυρίως γυμνασίου, αλλά και λυκείου, που παρακολούθησαν και κυρίως συμμετείχαν ενεργά στη διαδικασία.
Από την αρχή της προηγούμενης χρονιάς διαπιστώσαμε την ανάγκη να απευθυνθούμε συστηματικά στη πιο μικρή ηλικιακά ομάδα, αυτή της πρώτης γυμνασίου. Το σκεπτικό μας ήταν να κάνουμε μία πιο σύντομη και «ανάλαφρη» συναισθηματικά παρουσίαση. Δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστες παρουσιάσεις για να συνειδητοποιήσουμε ότι τα παιδιά που μόλις λίγους μήνες πριν τελείωσαν το Δημοτικό, έβαζαν πολύ περισσότερα θέματα για συζήτηση και ήδη αντιμετώπιζαν –κυρίως τα κορίτσια- πολλά προβλήματα στο διαδίκτυο από αυτά που εμείς υποτίθεται τα λέγαμε για να τα προλάβουμε…
Οι πρώτες παρουσιάσεις της φετινής χρονιάς μας προβλημάτισαν ακόμα περισσότερο. Δωδεκάχρονα παιδιά που έχουν ανοίξει λογαριασμούς στο facebook εδώ και χρόνια, δηλώνοντας φυσικά ψεύτικη χρονολογία γέννησης –στο facebook δεν εγγράφεσαι κάτω από 13 ετών- και χωρίς ή με πλημμελή γονική επίβλεψη, έχουν εκατοντάδες άγνωστους «φίλους».
Ξαναδιάβασα τις τρεις τελευταίες σειρές και αναρωτήθηκα μήπως είμαι υπερβολικός. Με ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία σας λέω ότι είμαι πολύ συγκρατημένος. Είναι χαρακτηριστικό πως τα παιδιά πρώτης γυμνασίου, που δεν έχουν ανοίξει λογαριασμό σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο, –κυρίως facebook αλλά και instagram – είναι μειοψηφία, που σε αρκετές περιπτώσεις νιώθουν να μειονεκτούν σε σχέση με τα υπόλοιπα. Όταν αναφέρομαι αρνητικά και αναλύω γιατί δεν έπρεπε να το κάνουν, κάποια παιδιά παίρνουν θάρρος και λένε ότι ο πατέρας ή η μητέρα τους δεν τους επιτρέπουν, και αισθάνονται καλύτερα όταν επαινώ τους ίδιους και τους γονείς τους γι’ αυτό.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, γιατί συνεχώς αναζητούνται άλλοθι και στις μέρες μας το μεγαλύτερο ακούει σ’ αυτό της οικονομικής κρίσης. Όχι ότι δεν αναγνωρίζουμε τις μεγάλες δυσκολίες που έχουν οι οικογένειες, την ανεργία, τα οικονομικά προβλήματα , την ανασφάλεια. Όμως αλήθεια όλα αυτά θα μπορούσαν να κάνουν κάποιους γονείς να αφήσουν μόνο του το 10χρονο, 11χρονο παιδί τους, νύχτα, σε μία λεωφόρο, γεμάτη κάθε είδους ανθρώπους με οχήματα που αναπτύσσουν υψηλές ταχύτητες; Αυτή πιστέψτε με είναι μία πολύ μετριοπαθής σύγκριση με τις «λεωφόρους» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Τελικά είναι να αναρωτιέται κανείς που είναι η οικογένεια όταν παιδιά μικρών τάξεων του δημοτικού ανοίγουν μόνα τους λογαριασμούς στα κοινωνικά δίκτυα. Που είναι η οικογένεια όταν 12χρονα παιδιά με υπερηφάνεια λένε ότι ήδη έχουν εκατοντάδες άγνωστους «φίλους»
Που είναι η οικογένεια όταν ανεξέλεγκτα ανεβάζουν φωτογραφίες και πολύ δικά τους προσωπικά δεδομένα. Που είναι η οικογένεια όταν λόγω όλων των πιο πάνω αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα στα παιδιά τους, με προσκλήσεις για βιντεοσυνομιλίες από ενήλικες, με απειλές για διάδοση φωτογραφιών που δεν έπρεπε να αναρτηθούν ή με παραποίηση άλλων, μέσω ηλεκτρονικής επεξεργασίας εικόνων, με ανάρτηση φωτογραφιών ή βίντεο με σκοπό τη γελοιοποίηση και τόσων ακόμα που τα ίδια τα παιδιά αναφέρουν.
Που είναι η οικογένεια όταν ανεξέλεγκτα ανεβάζουν φωτογραφίες και πολύ δικά τους προσωπικά δεδομένα. Που είναι η οικογένεια όταν λόγω όλων των πιο πάνω αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα στα παιδιά τους, με προσκλήσεις για βιντεοσυνομιλίες από ενήλικες, με απειλές για διάδοση φωτογραφιών που δεν έπρεπε να αναρτηθούν ή με παραποίηση άλλων, μέσω ηλεκτρονικής επεξεργασίας εικόνων, με ανάρτηση φωτογραφιών ή βίντεο με σκοπό τη γελοιοποίηση και τόσων ακόμα που τα ίδια τα παιδιά αναφέρουν.
Αλήθεια που είναι η οικογένεια; Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από έλλειψη μέτρου. Έχουμε γονείς υπερπροστατευτικούς, που καθηλώνουν την προσωπικότητα των παιδιών τους. Γονείς ανώριμους, που δεν ξέρουν, αλλά και δεν μαθαίνουν ούτε από τα λάθη τους σε σχέση με τα παιδιά τους. Γονείς βυθισμένους στα προβλήματα, ή ακόμα και στην υλική επίπλαστη ευημερία τους, που ζουν μια παράλληλη ζωή με τα παιδιά τους, που μάλλον καταλήγει στο ότι και οι δύο πλευρές απλά συμβιώνουν. Όμως ευτυχώς υπάρχουν κι αυτοί οι γονείς, που πιστεύω ότι είναι οι περισσότεροι, που προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους κάνοντας σωστά και λάθη, που αγαπούν ουσιαστικά και θέλουν όχι το καλύτερο αλλά το σωστότερο για τα παιδιά τους. Σ’ όλους τους γονείς απευθύνομαι για να τους πω: Προσέξτε πολύ την ζωή των παιδιών σας στο ψηφιακό κόσμο που όλοι πια ζούμε. Ενδιαφερθείτε, μάθετε, ελέγξτε, κυρίως όμως κρατήστε ανοιχτή την επικοινωνία με το παιδί σας ώστε ακόμα και αν συμβεί κάτι άσχημο να είστε το πρόσωπο που θα μιλήσει γιατί θα εμπιστεύεται. Κι επειδή στη ζωή το λάθος συνήθως επαναλαμβάνεται φροντίστε να διαχειριστείτε με το παιδί σας το πρόβλημα ώστε να μάθει απ’ αυτό κι όχι να ικανοποιηθείτε εσείς ότι είχατε δίκιο.
Υ.Γ. Από το ξεκίνημα της νέας χρονιάς αναγνωρίζοντας ότι το πρόβλημα έχει πια τις ρίζες του στα παιδιά της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ξεκινήσαμε σε συνεργασία με την Εταιρεία Προστασίας Ανηλίκων Χαλκίδας, ενημερώσεις προς γονείς μαθητών του Δημοτικού. Τρία Δημοτικά σχολεία μας κάλεσαν και μιλήσαμε. Από το νέο σχολικό έτος σκοπεύουμε να συστηματοποιήσουμε την παρέμβασή μας, δημιουργώντας ακόμα ένα πρόγραμμα ενημέρωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου